ได้แวะชม “ศรีวิเรนทราศรม” [อาศรมของผู้ยิ่งใหญ่] หรือปราสาทหินพิมาย ณ “วิมายปุระ” [เมืองที่ไม่มีมายา] หรือเมืองพิมาย ซึ่งห่างจากเมืองพลแค่ 80 กม.เอง
เคยมาหลายครั้งแล้วแต่ครั้งนี้ถือได้ว่าเป็นครั้งที่สามารถซึมซับถึงความยิ่งใหญ่ของปราสาทขอมที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยและความขลังของปราสาทได้มากที่สุด เป็นสถานที่ที่สร้างจากความเชื่อของศาสนาพราหมณ์และศาสนาพุทธนิกายมหายาน สร้างมาแล้ว 800-900 ปี แล้วก็อยู่ใกล้ๆ กับแหล่งโบราณคดีบ้านปราสาท ที่มีอายุราวๆ 3000 ปี ซึ่งอยู่ใกล้บ้านเกิดแค่นี้แต่ยังไม่เคยไปเลย คราวหน้าต้องไปให้ได้ เพราะคงปฏิเสธไม่ได้ว่ามันคือรากเหง้าของความเป็นมาของเรา
สมัยเด็กๆ พ่อเล่าให้ฟังว่าโนนสระเย็นที่บ้าน [เดิมชื่อโนนสระแล้ง] เมื่อก่อนเป็นชุมชนโบราณมีวัดมีหมู่บ้านแต่ร้างไปนานแล้ว เราไปดูก็เห็นเศษกระเบื้องแตก เห็นหินศิลาแลงไม่กี่ก้อนในการสร้างวัดจริง เห็นแค่นั้นยังตื่นเต้นจะตาย
นอกจากนี้หมู่บ้านติดกันยังมีแหล่งโบราณคดีชื่อ โนนแท่นพระ ที่แทบจะไม่เหลือร่องรอยอะไรแล้วแต่จากการสำรวจแล้วพบวัตถุหลายอย่างเช่น ทับหลัง หน้ากาล รูปปั้นเทวรูปและอื่นๆ ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นที่ตั้งของอโรคยาศาลาหรือโรงพยาบาลที่สร้างในสมัยขอมโดยพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 องค์เดียวกับที่สร้างและทนุบำรุงปราสาทพิมายนั่นเอง นอกจากนี้ยังพบโครงกระดูกมนุษย์โบราณและกระเบื้องแตกโบราณซึ่งอยู่ลึกจากผิวดินมีการทับถมหลายชั้นหนาถึงประมาณ 3-3.5 เมตร ซึ่งสันนิษฐานว่าน่าจะมีอายุของชุมชนโบราณประมาณ 2000 ปี แต่ก็ยังไม่มีการขุดค้นหรือสำรวจเพิ่มเติมแต่อย่างใด แล้วก็เป็นที่น่าเสียดาที่ปราสาทขอมแห่งนี้ไม่เหลือร่องรอยอะไรนอกจากวัตถุโบราณบางส่วนที่ถูกนำไปเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์
ทำให้นึกถึงพระราชดำรัสของในหลวงรัชกาลที่ 9 “เรื่องโบราณสถานนั้น เป็นเกียรติของชาติ อิฐเก่า ๆ แผ่นเดียวก็มีค่า ควรที่เราจะช่วยกันรักษาไว้ ถ้าเราขาดสุโขทัย อยุธยา และกรุงเทพฯ แล้วประเทศไทยก็ไม่มีความหมาย”
บรรพบุรุษเราเขาคงไม่ได้อพยพมาจากไหนหรอกไม่ว่าจะอัลไตหรือยูนนาน เพราะแหล่งโบราณคดีบ้านปราสาทอายุ 3000 ปี ก็อยู่ใกล้ๆ แค่นี้ ชุมชนโบราณอายุ 2000 ปี ก็อยู่ใกล้บ้านเกิดแค่นี้ แค่เดินไปไม่กี่นาทีก็ถึง ปราสาทหินพิมาย หรืออโรคยาศาลาก็อยู่ใกล้ๆ บ้านเกิดแค่นี้บรรพบุรุษเราจะมาจากไหนได้
เซ็น
หน้าหลัก