สหายเอ๋ย

สหายเอ๋ย "ตัวเรา" มิได้มี
แต่พอเผลอ "ตัวเรา" มี ขึ้นมาได้
พอหายเผลอ "ตัวเรา" ก็หายไป
หมด"ตัวเรา" เสียได้ เป็นเรื่องดี

สหายเอ๋ย จงถอน ซึ่งตัวเรา
และถอนทั้ง "ตัวไท" อย่างเต็มที่
ให้มีแต่ ปัญญา และปราณี
อย่าให้มี "เรา - เขา" เบาเหลือเอย

โลกรอดเพราะ กตัญญู

อันบุคคล กตัญญู รู้คุณโลก
อุปโภค บริโภค มีให้หลาย
ข้าวหรือเกลือ ผักหรือหญ้า ปลาหรือไม้
รู้จักใช้ อย่าทำลาย ให้หายไป

อนึ่งคน ต่อคน ทุกคนนี้
ล้วนแต่มี คุณต่อกัน นั้นเป็นไฉน
มองให้ดี ดูให้เห็น เช่นนั้นไซร้
โลกรอดได้ เพราะกตัญญู รู้คุณกัน

ประเทศชาติ-ศาสนา-มหากษัตริย์
รวมเป็นอัตตภาพไทย ใหญ่มหันต์
รอดมาได้ เพราะรักใคร่ อยากผูกพันธ์
เพราะ กตัญญู มี ที่ใจเอย

ความแก่

ความแก่หง่อม ย่อมทุลัก ทุเลมาก
ดั่งคนบอด ข้ามฟาก ฝั่งคลอง หา
วิธี ไต่ โผ่ลำ คลานคลำมา
กิริยา แสนทุลัก ทุเล แล

ถ้าไม่อยาก ให้ทุลัก ทุเลมาก
ต้องข้ามฟาก ให้พ้น ก่อนตนแก่
ก่อนตามืด หูหนวก สดวกแท้
ตรองให้แน่ แต่เนิ่นๆ รีบเดินเอย


ธรรมกวี (๓)

setstats 1