“เอ็งรู้จักคำว่าเพชรไหม โกวิท ” “พยายามหน่อยสิวะ”
นั้นเป็นคำที่ก้องอยู่ในหัวสมองผมมานานแล้ว นานตั้งแต่สมัยผมเรียน
อยู่ชั้น ม.ต้น
�
เป็นคำพูดของอาจารย์ และก็เป็นโค้ชฝึกสอนฟุตบอลทีมประจำโรงเรียน
สมัย ม.ต้น ขณะที่ผมฝึกเล่นบอลแล้วเกิดเหนื่อยขึ้นมา และไม่ค่อยวิ่ง
ผมเป็นคนที่เล่นบอลก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกแต่ด้วยความที่ชอบ
จึงได้ไปสมัครเป็นทีมประจำโรงเรียนกับเขา
แล้วก็มีความสุขกับการได้เล่นบอลหลังเลิกเรียนทุกวัน
�
แต่ความที่ผมไม่ได้มีพื้นฐานการเล่นบอลที่เก่งเหมือนกับคนอื่น
แล้วก็ไม่ค่อยมีทักษะทางด้านกีฬาด้านไหนที่เก่งเลย จึงทำให้การเล่นบอล
ไม่เก่งตามไปด้วย ผมคิดอย่างนั้นนะ
�
แล้วทุกครั้งที่มีการแข่งขัน ผมก็จะได้เป็นทีมสำรอง หรือ “ตัวสำรอง”
ทุกครั้ง จนจำนวนนัดที่ได้ลงเตะนั้นน้อยกว่าจำนวนนัดที่ได้นั่งดูข้างสนามมาก
อาจารย์ที่เป็นโค้ชสอนนั้น เป็นคนที่ผมชื่นชมมาก และก็ถือได้ว่าเป็นคนที่
ผมพยายามจะเอาเป็นตัวอย่าง หรือเป็นแม่แบบให้กับตัวผมเองคนนึงเลย
�
อาจารย์คนนั้นเก่งไปเกือบทุกเรื่อง ตั้งแต่การสอน อาจารย์นั้นสอนวิชา
คณิตศาสตร์ ซึ่งเป็นวิชาที่ผมชอบวิชานึง แล้วท่านก็สอนได้ดี แล้วก็สอนได้เข้าใจ
มาก
�
อาจารย์เล่นดนตรีเก่ง เครื่องดนตรีที่ท่านเล่นก็คือ กลองชุด ผมอย่างเล่นกลอง
ชุดเป็นเหมือนอาจารย์ถึงขนาดที่ว่าไปสมัครประกวดเป็นมือกลองประจำโรงเรียนเลย
แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ
�
อาจารย์เก่งเรื่องงานศิลปะ ไม่ว่าจะวาดรูปหรืองานศิลป์อื่นๆเช่น งานทำป้ายโฆษณา
หรือป้ายต่างๆ ที่ร้านทำป้ายทำได้ อาจารย์ก็ทำได้หมด ซึ่งปกติ อาจารย์ทั่วไปก็มีไม่กี่คน
ที่จะเก่งแล้วก็ทำได้ดี ไปซะทุกเรื่องอย่างนี้
�
อาจารย์เล่นบอลเก่ง ถึงขนาดที่ว่าได้เป็นตัวแทนทีมเยาวชนของชาติไทยไปแข่งถึง
เมืองนอก
�
ท่านทำได้เกือบทุกเรื่องและก็ทำได้ดีด้วย เป็นคนที่ผมชื่นชมมาก
แล้วคำที่อาจารย์สอนผมเมื่อตอนฝึกเล่นบอล อาจารย์ก็ไม่ได้เป็นคนสอนบอลแค่เทคนิค
อาจารย์สอนบอล แต่สามารถที่จะเอาคำสอนนั้นมาใช้ในชีวิตประจำวันได้
เมื่อยามที่ผมเหนื่อย เมื่อยามที่ผม ล้า ผมก็จะนึกถึงคำว่าเพชรของอาจารย์ ขึ้นมาทันที
แล้วมันก็ทำให้ผม มีความพยายามที่จะต่อสู้กับปัญหาต่อไปได้
�
นอกจากนี้ยังมีคำสอนของอาจารย์อีกหลายท่าน ที่เป็นคำดีๆ แล้วก็จำก้องอยู่ในหัวสมอง
ผมอยู่เสมอ
�
อาจารย์ชื่อ อาจารย์ สุเมธ ลี้อิศรามาศ
เซ็น
หน้าหลัก