การที่คนเรามีความเป็น
"ตัวของตัวเอง" หรือมีความหยิ่งในศักดิ์ศรีของความเป็นคน
ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้าคนเรามีความเป็น "ตัวกูของกู" สูงหรือ เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง
ของจักรวาลมากเกินไปก็เป็นสิ่งที่ถือว่าไม่ดี
ความเป็นตัวกูของกู หรือที่พวกเราชอบเรียกกันทั่วไปว่า
มี ego ในตัวเองสูงนั้นจะเป็น
ลักษณะของเด็กโดยเฉพาะเด็กทารก ในเด็กทารกนั้น หรือแม่แต่เด็กๆที่ยังไม่ได้เป็นผู้ใหญ่
ทั้งหลายจะชอบเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาล นั่นก็คือเขาคิดว่าทุกคนต้องเข้าใจ
เขา แล้วทุกคนก็ต้องทำตามในสิ่งที่เขาต้องการ ถ้าเขาไม่ได้รับการต้องสนองในสิ่งที่เขา
ต้องการ เขาก็จะทำการเรียกร้องให้ทุกคนมาสนใจ เพราะเขาคิดว่าทุกคนต้องเขาใจเขา
แล้วก็ต้องให้ความสนใจในตัวเขา
ในเด็กทารกนั้นถ้าเขาไม่ได้ในสิ่งที่พวกเขาต้องการ
ก็จะมีการร้องไห้ รับหูรับตาร้องไห้
จะร้อน จะหนาว ก็ร้องไห้ หิวก็ร้อง ตกใจก็ร้องไห้ ร้องไห้ไปทุกเรื่องถ้าเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่
ชอบ
ส่วนในเด็กที่โตขึ้นมาอีกนิด
ก็จะมีการเรียกร้องความสนใจที่ต่างกัน นั่นก็คือ ในบาง
รายที่มีความเป็น "ตัวกูของกู" สูง หรือ ego สูง ก็จะมีการร้องไห้ ทำลายข้าวของ
หรือทำร้าย
ร่างกายตัวเองหรือคนอื่น เป็นต้น
ความเป็น "ตัวกูของกู"
ในผู้คนปกติทั่วไปจะค่อยๆหายไปเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ก็ไม่ใช่ว่า
จะหายหมดไปเลย แล้วบางรายที่เลวร้ายกว่านั้นก็คือ ความเป็น "ตัวกูของกู"
สูง เมื่อโตเป็นผู้
ใหญ่แล้ว ก็จะยังยึดเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล คือทุกคนต้องเขาใจในสิ่งที่เขาทำ
ในสิ่งที่เขาต้องการทุกคนต้องให้ความสนใจในสิ่งที่เขาทำ เมื่อไม่ได้รับการต้องสนอง
ก็จะมีการเรียกร้องความสนใจที่แตกต่างจากตอนเด็กๆ เช่น กินยาตาย กระโดดตึก
ทำลายข้าวของเป็นต้น
อย่างที่กล่าวมาในตอนแรกว่าคนเราทุกคนมี
ego หรือความเป็น "ตัวกูของกู" กันทุกคน
แต่จะมีมากมีน้อยก็แตกต่างกันไป คนที่มีน้อยก็จะพยายามทำความเข้าใจคนอื่น พยายามทำ
ความเข้าใจโลก พยายามทำความเข้าใจตัวเอง ว่าสิ่งที่ตัวเองคิดตัวเองทำ คนอื่นคิดคนอื่นทำ
โลกมันเป็นไปมีเหตุมีผล ผิดถูกชั่วดี ถูกต้อง หรือมีความเหมาะสมอย่างไร
ไม่ใช่ว่าจะคอยให้คนอื่นมาเข้าใจตัวเอง
หรือมาคอยเอาใจตัวเองอยู่ตลอดเวลา
ความเป็น "ตัวกูของกู"
กับ "ความหยิ่งในศักดิ์ของความเป็นคน" หรือความเป็น
"ตัวของตัวเอง" มีความหมายแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
การที่คนเรามีความหยิ่งในศักดิ์ศรีของความเป็นคน
เป็นสิ่งจำเป็นอย่างในการที่เกิดมา
ครั้งหนึ่งในชีวิต
การที่คนเราศูนย์เสียศักดิ์ศรีของความเป็นคนไป
ก็เท่ากับชีวิตทีเกิดมาตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง
"ศักดิ์ศรีของความเป็นคน"
คือ การไม่ยอมก้มหัวให้กับสิ่งที่ตัวเองคิดว่าไม่ถูกต้องดีงาม
การที่เกิดมาแล้ว มีความภูมิใจที่ได้ใช้ชีวิตด้วยตัวของตัวเอง โดยไม่ต้องพึ่งพาคนอื่นมากนัก
ถึงจะยากจน หรือร่ำรวย ก็ยังภูมิใจในจุดที่ตัวเองมีชีวิตอยู่
"ศักดิ์ศรีของความเป็นคน"
คือการที่ไม่ยอมขายชีวิตของตัวเองเพื่อไปรับใช้คนชั่ว
การไม่ยอมให้ใครมาชักจูงหรือสนตะพายเหมือนควาย เพื่อไปทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เห็นด้วย
ระหว่าง ความเป็น "ตัวกูของกู" กับ "ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของความเป็นคน"
คุณจะเลือกเป็นแบบไหน
เซ็น
หน้าหลัก